çöpüydü çayımın bardakta,
sebeb-i sıkıntımın bugün..

ben, ben olduğumu bildim mi ki
sana yazma diyorum,
öyle böyle..

sen ise söyledin mi ki,
yazamıyorum, siliyorum
söyleyemediklerimi
şiirle anlatıyorum
diye...

zaman gelir,
belki bir şey olur..

olur ya

bir sebep yaratırım belki de
tam maviye boyanmadan
kubbe..

bir sabah vakti
soğukta sıcacık
iki çay bardağını
karıştırırız mesela..

o gümbür gümbür esti ya
karşıdan poyraz,
felç değil uyuştu yüzüm..
senin yönün lodos
ki anlamazsın..

adım

adımı sevmezdim o günlerde
sıraya herkes yazardı, ben utanırdım.
ileriye bakıp bakıp,
hayal edersin büyüdüğünü,
daha düşün evresinden çıkıp derdim:
hep böyle kalsam,
1 metre ve tek haneli yaşlarda..
nasıl yaşanır o 20'ler,30'lar?!!
Adımdan baba olmaz ki ya dede..
dedelere geldim zannederdim o günlerde..
başka bi isimdi hayalim,
adımın önüne hep başka isimler çizerdim..
Uzun ve güzel..
güzeldi yani o günler..
1 metrelik cetvel yeterdi yani
tek haneli yaşlarda yeterdi..
10ları yaşamadan az öncelerdi..
10larımı paylaştım,
önerdim bende olan iki can'dan birini vermeyi..
o günler geçti sonra,
bitti sınav kağıdına isim yazmalar.
bir optik formdu hayat,
kodlayarak öğrendik inceliklerini..

çocukken korkardım 20lerimin ortasında olmayı..
utanırdım ismimden
hep çocuk kalırım diye..
korkardım.

oysa şimdi 20'lerimin ortasında
küçük dünya ben kocaman..
utanırdım ya ismimden..
70'lerimi düşünüp,
utanıyorum hala..