Merhaba efendim. Kim olduğumu sormayınız, merak etmeyiniz, sabırsızca yerinizde tepinmeyiniz. Hali hazırda sebepsizce yazıyorken bu yazımı, kim olduğumu bu yazının son cümlesinde öğrenebilirsiniz. Gözünüz yazının son cümlesini arar oldu, biliyorum. Sonunu merak ettiğiniz romanlar gibi değil bu yazı. Başı, sonu değil önemli olan muhtevası...
Övünmeyi bilemezdi biri. Mütemadiyen mütevazı olduğunu söylerdi. Sanırdı ki herkes onu kıskanır, en çok da sınırsız ve de eşsiz olan mütevazıliğini. Köpeğe ekmek atmak mütevazılik, sokaktaki çocuğa şeker vermek aynı, sigarasız bir berduş isterse sigara, hemen çıkarıp vermek de öyle!.. Hep böyle sandı. Mütevazı olmakla övünmenin mütevazı olmasını engellediğini fark edemedi. Sahteliği ile sürüp gitti yaşamı.
Yaşamayı bilemezdi ikincisi. Konserve kutularından kendisine bir dünya yaratmıştı. Ellerini günde en az yirmi kere yıkardı. Sanırdı ki herkes onu kıskanır, en çok da sınırsız ve de eşsiz olan titizliğini. Kendisinden önce birisinin kullandığı kumandayı ıslak mendillerle dezenfekte etmek titizlik, iyi temiz arkadaş seçmek de aynı, pis alkolik bir berduş yanına yaklaşırsa sokakta, hemen kaçıp uzaklaşmak da öyle!.. Hep böyle sandı. Kaçınmanın, görülmeyen şeylerden korkmanın yaşamasını, iyi yaşamasını engellediğini fark edemedi. Kendini dışa kapatan sahteliği ile sürüp gitti yaşa(ma)masını.
Konuşmayı bilemezdi üçüncüsü. Yazılara, yazdıklarına, okuduklarına kendisini kapatmıştı. Somut olan her şeyi odasında kendi soyut dünyasına çeviriyor, hepsini kendince anlamlandırmaya çalışıyordu. Soğuğu hissetmez, üstüne çekmeden yorganın üstünde uzanır tavandaki fosfor yıldızların ışıltısına dalıp gecenin sabahla kırıştırdığı vakitlerde uykuya dalardı. Sanırdı ki kimse onu anlamaz, kimse onun gibi dünyalara dalıp gitmez, kimse hayata, en ufak bir ayrıntıdan onun çıkarıp bulduğu gibi anlamlar yükleyemezdi. Hep böyle sandı. Yazabildiği ölçüde hiç bir zaman konuşmadı. Böylece sürüp gitti yaşamını.
----
Sokakta olabildiğince ötekileştirilmesiyle var olan bir berduş olduğumu düşünün ve de öylece dinleyin beni. Sigara istediğim bir vakit, bunu sizden gelen bir lütuf olarak algılamayacağımı bilmenizi isterim. Kadere inanırım ben, bu yüzden sizin bana bir tane sigara vermek için orada bulunduğunuza inanırım. Eğer sokaktaki o berduşsam, bakmayınız bu kadar pis ve paspal göründüğüme. Sokakların filozofuyum ben.
Sokakta oynayan bir çocuk olduğumu düşünün. Annemin, çocuk tecavüzcülerinin kol gezdiği bu zamanda, herhangi birinden şeker almamamı öğütlediğini ve eğer yaparsam başıma kötü bir şey geleceğini düstur ettiğini düşünün. Daha doğrusu bilin! Eğer sokakta oynayan ve sizin şeker verdiğiniz çocuksam, şeker verip de anne düsturu ile tadı en güzel olan o şeyin çelişkisi içine sokmayın beni. Kuşkucuların ve merakçıların şahı da olsam kanım anne sözünün dediğinin tersini yapmaya akar; ama emin olamam.
Son bir sözüm vardır ki o da şudur: " Kendi kayıplarınızda aranılmakta olduğunuzu düşünüyorsanız beyim, ya da hanımefendim, eminim ki bu kaybolma avuntunuz içinde var olduğunuz boşluktan ileri gelmektedir. Dolun ve de doldurun. Eğer her gece yorganın altında değil de, üstünde uzanıyor ve de karanlıkta tavanda parlayan fosforlu sahte yıldızlara dalıp uykuya dalıyorsanız, çıkın! Çıkın içine kapandığınız odanızdan beyim, ya da hanımefendim. Çıkın ve hemen dibinizde bulunan gerçek tepelerden gerçek ışıltıları, güzellikleri izleyin.Sonra da gelin, bu öğütleri kendi kendinize vermişsiniz gibi aynada kendinize teşekkür edin. Çünkü ben bir berduş değilim. Filozof asla değilim. Ben, ben değilim. Ben sizim."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder