Bu Çocuğu Dans Pistinden Alın

Bir şey yapmıyorduk aslında. Bir düğün salonunun dans pistinde daire biçiminde durup, ortamızda oynayanları alkışlıyorduk. Her gelinin olduğu gibi, bu gelinin de oynamaktan sırılsıklam olmuş eniştesi vardı. Ve ben gözlerimi bu adamdan bir an bile ayıramıyordum. Yüzündeki bu eşsiz ama yapay mutluluğun ve bunu doğuran sebeplerin ne olduğuna dair derin düşünceler beni ortamdan koparıyordu.
Neyse ki müzik kesildi ve takı merasimi için ara verildi.
O an omzuma balyoz gibi ağır bir el indi. 'Laan napıyon kardeşiiiim' sesinin sahibine bakmaya çalışırken, başka bir el sol kulağıma parmağını soktu. İşte o an lisedeki ortalık malı çocuğu haline döndüğümün resmiydi.
O ezikliği, özgüvensiz, çekingen halleri bünyeme geri getiren o eski iki ses peşlerinden gitmemi salık verdi ve gittim. Liseden arkadaşlığım olan Ali ile Neşet iyi ama boş çocuklardı. Anladığım kadarıyla bu boşlukları otuzlarına yaklaşmalarına rağmen dolmamıştı.
Düğün bahçesinin otaparkına gittiğimizde bütün bir lise kitlesinin, eski arkadaşların orada olduğunu gördüm. Yarısının elinde yarım bardak viski, damadın şerefine kadeh kaldırıyorlardı. Yüzüme yerleşen gülümseme, beni gördüklerinde bir çoğunun verdiği yüksek nidalı sevinç tepkisini görünce ebleh bir kahkahaya dönüştü.
Artan beyaz saç sayımız kadar, birbirimize duyduğumuz özlem ve neler yaptığımıza dair meraklarımız da artmıştı.Ortamda da en merak edilen bendim. Son beş yılımı, geçen işsiz ve depresif zamanları atlayarak, güzel yaşanmışlıkları da es geçerek anlattım. Yarım bardak viskiyi shot yaptım ve sonucu söyledim: 'altı aydır memurum.' 'Vaay kardeşim hayırlı olsun' sesleri eşliğinde, şerefime bi yudum daha içildi. Shot beni yine kurtarmadı.
Takı merasiminin bitmek üzerine olduğuna dair içeriden bilgi gelince, topluca salona dönüldü. Kültürümüzün nereden geldiği belli olmayan sıkıcı düğün konsepti devam etti.
Genç şantörün davetiyle, damadın sadıçları gecenin son çiftetellisi için piste çağırılınca üzerime alınmamayı düşünmüştüm, nafile bir çaba olduğunu koluma girip sahneye çekilmemle anladım.
Korg marka orgundan çıkarttığı, yapay elektronik davul zurna sounduyla sadıçları coşturan tıfıl şantörün tiz sesiyle oynamaya hazır şekilde buldum kendimi. Vücudum kendince göbek atma figürleri gösterse de, gözlerim 'lütfen dans pistinden bu çocuğu alın' diye yalvarıyordu.
'Vaay be lemur oldun demek Can' dedi, karşımda benim tersime şıkır şıkır oynayan Levent.
'Ne, ne lemuru lan!' diye bağırdım. Kahkaha ile karışık 'Memur lan memur' diye bağırdı.
'Haa evet ya oldum valla' dedim.
Hareketlerini yavaşlattırıp biraz daha yaklaştı ve
'Olum biz yıllarca uğraştık, olamadık. Bak babamın yanında dükkana bakıyorum. Hayat ne acayip ya.. Aramızda en son memur olacak biri varsa, o da sendin.' dedi ve bi kaç saniye damata doğru göbek atıp ekledi: 'bohemdin olum sen, Teoman gibi adamdın yav'

Ben? Bohemlik? Teoman olma sorunsalı?

Korg marka orguyla bir şantör, elektronik tonda davul zurna sesi eşliğinde türkü söylerken ve biz bir dans pistinde fıtır fıtır göbek atarken söylüyordu bunu.
Bir anda ortama yabancılaştım. Hiçbir şey anlamlı gelmedi bana. Boğulmaktan kurtarırcasına kendimi dışarı attım. Kendimi sağlıklı yaşam derdine uzak durduğum, eski aşkım malbuşa saldım.
Nasıl olmuştu bu? Nasıl böyle olmuştum? En sıradan ve düz bir insanın bile fark edebildiği şeyi ben nasıl fark edememiştim?!!

Nasıl olmuştu ve hangi yollardan nasıl evrilmiştim de bu yola girmiştim? Oysa ben, 30. yaş günümü 30 eski sevgilimle kutlayacaktım. Bir şeyler yapmam gerektiğine karar verdim. Henüz geç değildi.
Tek sorun kalan iki yılda, 26 yeni sevgiliyi nasıl bulacağımdı.

Sigarayı içmeden geri attım ve hızla salona geri koştum. Düğünün bitiş halayını umursamadan içinden geçip, halay başına ulaştım. Elindeki mendili zorla alıp, kendimi ortamdaki tek örgütlü yapının lideri ilan ettim. Şaşıran bir kaç göze ve halayın devrik lideri olan terli eniştenin kızgın ifadesine hiç aldırmadım.

Ben? Bohemlik? Teoman olma sorunsalı?

Hiç sanmıyorum.
Ne demişler, 'imaj her şeydir, gerçeklik hiçbir şey..'

Yarın da bohem olabilirim.