Deniz karşımda öylece duruyorken -çarşaf çarşaf, sakin sakin, ılık ılık, kadirşinas kadirşinas- bir anda durup kıyıya yakın suyun üzerinde duran karabatağa, "bu inziva bana göre değil." dedim. Kendisinin pek ilgilendiğini sanmıyorum. Zira kendisi derinliklere dalmış, aç karnına yüzgeçli bir aş arıyordu. Dolunay ışığı altında, mehtap varken hele, o bütün manzaralara hiç aşık olamayacak bir vaziyette, karanlıktaki karabataklara kendileri de batmaya alışıkken seslenmemi es geçemiyorum. Bu halde bir hal var.
Yıldızlar şehri... Sen yalnız benim için mi parlıyorsun?
Yıldızlar şehri... Burada görebileceğimden çok daha fazla şey var.
Kim bilir? Bu yeni ve güzel bir şeye başlangıç mıdır,
Ya da yine gerçekleştiremeyeceğimiz yeni bir hayale?
Kulağımda çınlandı saatlerce ağzımdan çıkan güzel lirikleri. Bütün o arşivciliğimin ustalık dönemi eserlerini, bilgi ve belge bölümlerinde tez diye okutulacak o başarımı iki dakikalık bir şarkıyı dinlerken yok etmem daha büyük bir yangın değil midir, koca İskenderiye'deki kütüphaneyi yakandan?! Öyle de yaktı gitti geri dönüşü hiç olmayacak bir şekilde.
Deniz karşımda öylece duruyorken -biraz dalgalı, biraz hırçın ama çok değil- bir anda karşıda yanan gemiler gördüm. Dünyanın yuvarlak oluşunu kanıtlar şekilde, önce dumanı sonra da yanan ahşap gövdesi gözüktü. Yavaş yavaş bunun bir gemi değil, kocaman büyük bir donanma olduğunu anladım. Geri dönmeyecek şekilde yanarken gemiler, kim olsa isyan ederdi.
Bana da mı yaptın 'Tarık bin Ziyad'?!
Yaktın gemileri de ne oldu!
Beni iki saat boyunca yalnız bırakmayan martıya seninle çok iyiyim biliyor musun, buradayken bile iyiyim demek istiyorum. İyi ki varsın demek istiyorum; ama üç gün sonra hayatımdan çıkarmayacak olmamdan emin olmak da istiyorum. Kötü olur çünkü o.
Bu sahilde geçirdiğim iki saat boyunca kâh benimle olan, kâh olmayan karabatağa seninle olsak çok güzel olurdu aslında, bakardık birbirimize. ben sana yuva verirdim, sen bana balık yakalardın falan demek istiyorum. Ama zaman doğru değil, ben burada nöbet tutarken sen denizlerde salınacaksın falan olmayacak deyip daha güzel olabilecek bir triple deliliğe zarar vermek istemiyorum lafını ekleyip yapıştırmak istiyorum.
Hiç sanmıyorum ama buralara yüzüp gelirse bir deniz kaplumbağası, ona hep çok tatlısın demek istiyorum. Böyle birden çok söyleyip daha çok gelmesini sağlamayı istiyorum. O kadar zorlu yollardan, sulardan, okyanuslardan binbir çabayla gelmesine rağmen ona soğuk davranıp sonra da bu soğukluğumun vicdan muhasebesini sen de bir saat geç geldin ama diye gidermek istiyorum.
Sait Faik öyküsü gibi hişşşşşşşttt hiişşşşşşşşşşt diye seslensem -gizli gizli değil üstelik- dönüp bakar mı acaba uzakta yanan Tarık bin Ziyad'ın gemilerinin içinde sıkışık kalmış o triple deli?!
Rodrigo de Triana'nın yenilen haklarının hesabını sormadan, kendisine yapılan bu haksızlığın peşine düşecek kadar incelikten yoksun bir adam mıdır, bu tripıl deli?! O da görseydi yeni karayı ilk, bağırsaydı Rodrigo gibi tierra, tierra diye onun hakkını yerlerdi muhakkak. Ama modern insan sana biraz haksızlık yaptığımı düşünüyorum diye içini temizleyebiliyor. Kristof Kolomb düşünemezdi o ilkellikle bunları. Rodrigocuğum sana biraz haksızlık yaptığımı biliyorum.
Deniz karşımda öylece duruyorken -dalgalar artmış, kıyıdaki komutanın teknesine vura vura incitmiş halde- ben aynı şarkıyı söylüyordum.
Bir insanın gözlerindeki bakış gökyüzünü aydınlatacak.
Dünyayı açıp onu gerçek kılacak.
Bunu söyleyen o ses,
ben orada olacağım
ve sen iyi olacaksın.
Bana muzların da özgür iradesi olduğu söylendiği an bütün o çocukluğumda söylenen yalanlara kin kustum. Oysa bana söylenseydi muzların da özgür iradesi olduğunu, yana yakıla ağlamazdım babam pazarda almadığında. Usulünce gider konuşur seni alabilir miyim muz kardeş derdim. O da olur derdi muhakkak. Kandırılmak hiç hoş bir şey değil.
Bir deveye denk geldiğimde wish you were here demeyi de bırakıyorum. Develerle artık yaşamıyorum.
Ama yine de,
how i wish, how i wish you were here
we're just two lost souls...
(...) Sıcak, naif, umut dolu (...)
