Akşamüstünün kızıllığının odama girip yüzümde kızıl bir gül gibi belirmesiyle uyandım. Üzerimde bornoz, kafamda da havlu vardı. İçeriden televizyon sesi geliyor. Babam işten gelmiş olmalıydı. Yatakta doğrulduktan sonra kulaklarımı dikip mutfaktan gelmesi muhtemel seslere açık ettim kendimi. Annem bu saatte midemize bayram yaşatması muhtemel yemeklerine son rütuşlarını yapıyor olmalıydı. Fakat ses yoktu. Babamla kavga edip yatak odasına kendisini atmış olması muhtemeldi. Son yıllarda sıkça olan bir şeydi. Ah seni gidi ekonomik kriz!!
Uyanmamdan, yatakta doğrulmamdan yaklaşık 3 saniye sonra evde kimsenin olmadığını hatırladım.
Evde tek olmak, evde tek olmanın verdiği düzensizlik, evde nefessizliğin yarattığı soğukluk..
Evde yalnızlığın zamanındayım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder