Gözüm açılmıyor ki. Açamıyorum ki. Gitmesem ya bugün okula. Kış saati uygulaması da uygulanmış gitmiş, nedir bu tasarruf güneşten. Biraz biraz açarken gözlerimi bu düşüncelerle, kokusu geldi burnuma peynirli ve salçalı tostun. Demlenememiş çay da cabası. Annesine göre büyüyememiş mi yoksa yavrusu ki yıllar sonra hatırlamış kahvaltıyı?!
Ekim ayının başına gelmek üzereydik. Okullar yeni açılmış ve ben hala onu unutamamıştım. Nasıl da unutabilirdim ki her gün görüyordum. Utangaçlığımdan son 1 yıl konuşamamıştım, ondan habersiz yüzüne bakıyordum sadece. Her sabah okulun bahçesine girip, uzakta sıraya girdiği görüp "günaydın" diyordum içimden. Elini tutup, yanağına öpücük konduruyordum. "oğluuuum, sıraya gir artık" sözüyle kendime gelip hayalleri ilk derse erteliyordum. Müdür yardımcısının gırtlağından ağları dele dele çıkan bu kalın ses gelmeseydi, bütün ergenliğimle beraber, çocuğu yapar duruma gelebilirdim hayallerimde.
Peki onun bunlardan haberi var mıydı? Bir lise aşkını, aşık olunandan önce aşık olanın en yakın arkadaşı bilmelidir. Bu zamana uyarlarsak "kanka" hesabı... Ama dünya üstünde kimse erotik hislerden arınmış bu saf-i pur aşkı bilmiyordu. Ben ve ben dışında kimse..
Belki de birkaç bakışımı, sevgilisiyle elele gördüğümde oluşan duygu yoğunluğumu fark etmiştir. Bilemiyorum.
O sabah, yani o özel sabah, annem yıllar sonra bana kahvaltı hazırlamıştı. İyi demlenmemiş çay eşliğinde, peynirli ve salçalı tostumu yemek için zor da olsa uyandım ve mutfağa gittim.
Kahvaltı bittikten sonra dün gece atılan mesajları okumak için, babamdan Panasonic marka cep telefonunu istedim. O zamanlar, cep telefonu pek yaygın değildi. Ben de hattım için genellikle babamın işleneyen, aramayan cep telefonunu alıyordum. Acaba dün attığım salak mesajlara ne cevap verecekti diye merak ettim. Siz tabi bilmiyorsunuz; o gece aşkımı ilan ettim. :) tabii ki yüzyüze değil. Cep telefonu o zaman da güzel bir şeydi...
Cevap ne olsa beğenirsiniz; "Hangi Can'sın?'"
--devam edecek
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder