Kendimle samimi değilim. Buna rağmen aynı yolda yürüyorum. Bunun ne kadar sıkıcı, stresli bir şey olduğunu yaşayanlarınız bilir. Aynı yolda 5 dakika yürüseniz bile, olan samimiyet boşluğunda, o 5 dakika size olur azap dolu dakikalar. Ve de geçmek, geçmek, geçmek bilmez. Samimi olmadığınız arkadaşınızla bile o kısacık 5 dakikayı aynı yolda yürüyemiyorken, bir de düşünün onunla hep beraber olduğunuzu. Uyanırken, gözlerinizi açamazken, bin bir güçlükle yatağınızda doğrulurken, en yakın su kaynağına koşarken, yüzünüzü yıkarken... Anlayın işte yaşamınız her anında, birliktesiniz. Ve o azap dolu boş dakikalar geçmiyor da geçmiyor. Anlatılacak, konuşulacak, tartışacak hiç bir şey yok.Hemen ilk köşeden dönüp aslında nereye çıktığını bilmediğiniz o bilinmez sokağa dönebilirsiniz ve kurtulabilirsiniz ya o azaptan, ben de olmuyor işte o azizim. Şansınız varsa o sokak çıkmaz değildir, eğer yoksa sadece kaybedeceğiniz o çıkmazın sonuna kadar harcadığınız enerjinizdir. Zaten o giden enerji artık sizin olmaz ve belki de hiç sizin olmamıştır.
Benim kendimden kaçabileceğim bir "köprüden önce son çıkış" bile yok. İlk çıkışın çıkmaz olmasına bile razıyken. Olsun aldırmayın bana. Boş verin, sallamayın. Ne gerek var?! Benim dediğim yanlıştır, duam eksiktir, bedduam da bumerang etkilidir. Arkanızdan söylerim; ama bana gelir.
Yazarım ki buraya, sözüm uçsun da yazım kalsın. Arkamda kanıt kalsın.
İnandırıcı olamadım değil mi?!
"Kendimle samimi değilim" dedim ya, sanırım başkalarıyla hiç değilim..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder