Tren camına başımı yaslamıştım. Tıkı tıkı tıkı tıkı diye vuruyordu cama ağrısız başım. Uyku istesen uyutmaz, uyku istemesen uyutur bu tıkırtı. Garip bir o kadar daha garip yolculuğumda eşlik ediyordu güzel ray ikonlu cam bana. Dışarısının zifiri karanlığı bu her şeyi içinde gösteren şeffaf nesneyi bir aynaya çevirmişti. O zaman gördüm yüzümün ne kadar çirkin olduğunu. Karanlıkta kalsın istedim yolculuk boyunca; ama çok uzaktaki bir ışık camın üzerinde gerisin geriye çok hızlı bir depar atıp yetişti bana. Camda yansıyan gözüme değdi ve ürperdim. Üzerime gelecek herhangi bir ışığa tahammülüm yoktu o gece ve hala yansıyan ışığa müsamaha gösteremem o geceden beri her gece...
Tıkı tıkı tıkı tıkı tıkı..
En iyisi cama bakmamalı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder